Καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Η Ύπατη Αρμοστής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Νάβι Πιλάι δήλωσε για την 10η Δεκεμβρίου – Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους τα τελευταία χρόνια σε διάφορες χώρες του κόσμου παίρνοντας θάρρος απ’αυτά που γίνονται αλλού, κάποιοι διεκδικώντας αστικά και πολιτικά δικαιώματα, άλλοι διεκδικώντας οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Η φωνή τους δεν θέτει απλά το ζήτημα ανθρώπων που ζητούν ελευθερία έκφρασης και ελευθερία να λένε ό,τι σκέφτονται.
Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν πολύ περισσότερα. Ζητούν να σταματήσουν οι κυβερνήσεις να αποφασίζουν τι είναι καλύτερο για τους λαούς τους χωρίς να τους συμβουλεύονται. Ζητούν να ασκήσουν το δικαίωμα της πλήρους συμμετοχής στις σημαντικές αποφάσεις και πολιτικές που επηρεάζουν την καθημερινή τους ζωή, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι σε πολλές χώρες αναφέρουν ότι οι ηγέτες τους περιφρονούν και αγνοούν τις ανάγκες, τις φιλοδοξίες, τους φόβους και τις επιθυμίες των λαών τους.
Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν στην πραγματικότητα αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει μέσω τους διεθνούς δικαίου εδώ και 60 και πλέον χρόνια. Τα ανθρώπινα δικαιώματά τους που αναφέρονται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και σε άλλες δεσμευτικές διεθνείς συνθήκες.
Ελεύθερη και ίση συμμετοχή στην κοινωνία
Κάθε πολίτης πρέπει να έχει το δικαίωμα και την ευκαιρία να συμμετέχει στα πολιτικά πράγματα είτε άμεσα είτε μέσω αιρετών εκπροσώπων. Κάθε άτομο πρέπει να έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. Πρόκειται για δικαιώματα που περιλαμβάνονται στο Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο επικύρωσαν 167 χώρες και τα οποία αναφέρονται και σε άλλους νόμους και έγγραφα.
Πρόκειται για δικαιώματα που υποτίθεται ότι εφαρμόζονται σε όλους. Κανείς δεν πρέπει να αποκλείεται από αυτά λόγω φύλου, μειονότητας, θρησκείας, σεξουαλικών προτιμήσεων, αναπηρίας, πολιτικών πεποιθήσεων, εθνικής καταγωγής. Όλοι πρέπει να έχουμε μια φωνή που μετράει στις κοινωνίες μας. Όλοι πρέπει να συμμετέχουμε ελεύθερα, ενεργά και πλήρως στα οικονομικά και πολιτικά πράγματα του τόπου μας. Δυστυχώς όμως, πολλοί άνθρωποι δεν συμμετέχουν !
Αποκλεισμοί και διακρίσεις
Αντίθετα, αγνοούνται. Ή ακόμη χειρότερα, διώκονται και όσοι τους βοηθούν – οι προασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – εκφοβίζονται, απειλούνται και διώκονται επίσης. Ορισμένες φορές με πιο ύπουλους τρόπους: απλά δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Η ευκαιρία να υψώσουν τη φωνή τους ή να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και το ταλέντο τους για να πετύχουν αυτό που είναι ικανοί να καταφέρουν: να ξεφύγουν από τη φτώχεια ή να αναλάβουν κάποιο υψηλό αξίωμα ή έστω και μια απλή θέση.Εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν ή να στοχεύσουν ψηλά παρά μόνο να ονειρευτούν πώς θα επιζήσουν μέχρι την επαύριο.
Αυτό μπορεί να οφείλεται επειδή δεν πήγαν σχολείο ή επειδή δεν έχουν φροντίδα υγείας, κατάλληλη στέγη, ανεπαρκή τροφή και κανένα από τα βασικά δικαιώματα και υπηρεσίες που θα τους έδιναν την ευκαιρία να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο. Ή επειδή αποκλείονται λόγω νόμων και πρακτικών που προωθούν τις διακρίσεις. Ή επειδή χωρίς να φταίνε είναι απάτριδες, πολίτες του πουθενά και κατά συνέπεια όχι μόνο δεν έχουν φωνή αλλά και δεν υφίστανται επισήμως.
Ή επειδή οι ηγέτες τους είναι τόσο αφοσιωμένοι στη διατήρηση ισχύος και πλούτου που απλά δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων που κυβερνούν. Τους δίνουν ψίχουλα απλά για να σιωπούν και να μην διαμαρτύρονται. Κι αν επιμείνουν και υψώσουν τη φωνή τους, τους κλειδώνουν και τους κακομεταχειρίζονται ή βρίσκουν τρόπους να τους κάνουν να σιωπήσουν ή ακόμη και να εξαφανιστούν.
Διεκδίκηση δικαιωμάτων μετά βίας
Τα τελευταία δύο χρόνια όμως άνθρωποι σε πολλές χώρες ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν ότι το ”αρκετά” δεν είναι πλέον αρκετό. Σε πολλές χώρες συγκρούστηκαν με τους ηγέτες τους για τα θεμελιώδη αστικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά δικαιώματά τους. Σε πολλές χώρες συνεχίζουμε να βλέπουμε ακραία παραδείγματα δικαιωμάτων που παραβιάζονται. Χιλιάδες ανδρών, γυναικών και παιδιών να βασανίζονται έως θανάτου. Να βιάζονται, να βομβαρδίζονται, να πυροβολούνται, να εκδιώκονται από τα σπίτια τους, να αποστερούνται τροφής και νερού και υγειονομικής περίθαλψης από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους ή από ένοπλες ομάδες, απλά και μόνο για να τους αποδυναμώσουν.
Σήμερα χαιρετίζω όλους όσουν υπέφεραν αναζητώντας τα δικαιώματά τους και όλους υποφέρουν είτε βρίσκονται στο Σαντιάγκο ή στο Κάιρο, στην Αθήνα ή στη Μόσχα, στη Νέα Υόρκη ή στο Ν.Δελχί και λένε ”Εχουμε κι εμείς φωνή, έχουμε δικαιώματα και θέλουμε να συμμετέχουμε στη λειτουργία των κοινωνιών και των οικονομιών μας.
Επειδή έτσι θα πρέπει να γίνεται.